lunes, 31 de enero de 2011

RAJOY E O MATRIMONIO GAI. MÁIS DO MESMO


Aborrecidos tennos xa o señor Rajoy cos seus continuos comentarios sobre o matrimonio gai. As súas últimas declaracións sobre este asunto fíxoas nunha entrevista en Radio Nacional de España, emisora na que o líder do Partido Popular volveunos contar máis do mesmo.

Mariano Rajoy asegurou que se chega á Moncloa cambiaría a Lei de matrimonios homosexuais e que esperará ao que diga o Tribunal Constitucional e escoitará á xente para tomar unha decisión con respecto á Lei del aborto. “É a miña posición desde hai moito tempo”, lembrou o presidente popular.

En algo ten razón o señor Rajoy. Esa é a súa posición desde hai tempo. Unha posición anacrónica que non responde ao sentir maioritario da sociedade española, que levou ao líder do Partido Popular a unha situación de enrocamento ante o absurdo recurso de inconstitucionalidade presentado polo seu partido hai xa más de cinco años.
Cinco anos nos que a sociedade española admitiu con total normalidade as vodas gais, cerrándose por completo o debate na rúa sobre a legalidade ou non das mesmas. De feito, hoxe ninguén fala deste problema , aparte do líder do PP e dalgúns membros da xerarquía católica.

E se mal está o inmobilismo e a falta de resposta e de visión dos dirixentes do Partido Popular, neste caso tamén deixa moito que desexar a lamentable actuación do propio Tribunal Constitucional. Un Tribunal que perdeu parte da súa credibilidade con asuntos como o Estatut Catalán, ou co propio matrimonio gai.

Cinco anos son moitos anos para resolver un recurso que non pon en perigo nin a Constitución nin a existencia do propio Estado. E o peor, é que tampouco sabemos cando se resolverá este recurso. Sendo irónicos, a este paso quizais os nosos fillos poidan ver cando alcancen a maioría de idade como os xuíces que entón ocupen as cadeiras do Constitucional dan luz verde ás vodas que os seus pais celebraron nos afastados anos de comezos do século XXI. Sen comentarios…

RAMIL, O PRIMEIRO GAI OFICIAL DE "OT" 2011


Ocorreu algo mentres viamos a gala cero desta nova edición de ‘Operación Triunfo‘ 2011. Non só botei de menos a Jesús Vázquez e me fartei de rir grazas a unha Pilar Rubio máis perdida que unha pava nun garaxe, non. O que me pasou foi que o meu gaidar non parou de soar coa práctica maioría dos concursantes. De feito, só hai dous aos que lles dou un voto de heterosexualidade.

Á marxe do meu gaidar que, para a miña desgraza, non é efectivo 100% e non pode usarse diante dun xurado, si que houbo un concursante que non tivo problemas en dicir que era gai en vivo e en directo. Trátase de Ramil, un mozo que non ocultou en ningún momento a súa pluma, nin durante a súa actuación, nin cando Rafa Sánchez, cantante de ‘La Unión’ tamén homosexual e que este ano forma parte do xurado, preguntoulle por ela.

Eu teño a miña pluma e téñoa desde que nacín. Pero é que non a vou quitar.
Así de claro e contundente foi. Pero vamos, o certo é que no tería feito falta que dixese nada porque era bastante evidente. Aínda así, agradécese que non se oculte, que non sería a primeira vez.

Pero ademais de ser abertamente gai, disque Ramil ten una etapa travesti no seu currículo, na que aparecía desta guisa e tiña como nome artístico Piña Pastori. Segundo din, as súas interpretacións de cancións de Anastacia eran brutais.
Ademais Ramil é galego e en Galicia puidemos contar coa súa arte na semana Visible Lgtb porque ademais de artista é persoa e comprometido coa vida, a súa e a de todos.
De momento, deixámosvos coa súa actuación de onte á noite, para a que elixiu ‘Like a virgin’ de Madonna. Como vedes, foi moi hetero todo.

martes, 25 de enero de 2011

Día Internacional por el recuerdo a las víctimas del Holocausto


Este acto se enfoca desde una vision transversal de los distintos colectivos que fueron perseguidos y asesinados injustamente, representantes del colectivo judio, gitano, republicanos españoles exiliados y lesbianas, gays y transexuales nos haran un mapa con rigor historico de las vivencias ocurridas durante este desgraciado periodo de tiempo.

martes, 11 de enero de 2011

IGUALDADE DE TRATO



Nas últimas décadas, o recoñecemento da diversidade converteuse nun concepto capital da teoría política. Se houbo un momento en que as políticas centradas na xustiza social xiraban só en torno á redistribución da riqueza, o que supuxo un avance histórico sen precedentes, hoxe o recoñecemento da igualdade e a non discriminación é un piar fundamental do Estado social e democrático de dereito. A razón é clara: a nosa sociedade é un todo diverso –de aí a súa riqueza– e o modelo social e económico debe contemplar a cohesión e a paz social como obxectivo fundamental. De non ser así, acabaremos definitivamente atrapados nun escenario disfuncional no que, co aplauso dos de sempre, os conflitos serán continuos e o desprestixio da política tamén, o que derivará nun aumento do populismo e da inxustiza social.

A acción política debe entender e explicar, pois, que a xustiza social é bidimensional. Por unha parte, ten que atender ás reivindicacións de benestar social, material e de atención pública da cidadanía e, ao mesmo tempo, facelo tamén coas reclamacións de recoñecemento efectivo da igualdade e amparo da diferenza de cada quen. En realidade, é algo tan evidente como atender o interese xeral e asegurarnos de que ningunha persoa, por razón da súa propia diferenza lexítima, encontre interferencias no seu desexo de realización persoal e participación en condicións de igualdade. De non ser así, de non conseguir que a diversidade sexa considerada como un valor cidadán, a consecuencia será o incremento da segregación e o ascenso da desigualdade de trato, consideración e oportunidades.

Pois ben, para a boa xestión do interese xeral e da diversidade, o Goberno de José Luis Rodríguez Zapatero traballa nun anteproxecto de Lei de Igualdade de Trato e Non Discriminación. Unha iniciativa que, unha vez se converta en proxecto coa debida participación social, pretende ampliar a lexislación actual –cuxo baseamento é o artigo 14 da Constitución–, e incorporar os ámbitos de protección recollidos no artigo 21 da Carta Europea de Dereitos Fundamentais. Con esta aposta lexislativa non só se reforzará un dos ámbitos máis susceptibles á discriminación como é o laboral, onde se avanzou nos últimos anos, senón que se estenderá a outros espazos onde as discriminacións se presentan con formas máis sutís, como é o acceso á sanidade, a educación, o transporte, a vivenda…

Outro ámbito importante na protección contra a discriminación é que as vítimas poidan ter á súa disposición todos os medios posibles para poderen canalizar súas demandas. A experiencia demostrou que as persoas que se senten vítimas dunha discriminación rara vez presentan unha denuncia, ben porque o proceso se alonga, é caro ou porque descoñecen ónde acudir e que trámites realizar.

Diversos países europeos contan con organismos independentes que non só ofrecen asistencia práctica ás vítimas, senón que tamén emiten informes, coa correspondente recollida e estudo de datos, que contribúen a que se visualice e se coñeza o alcance eos efectos das discriminacións, axudando a sensibilizar á sociedade ante este fenómenocrecente. Un bo exemplo de todo o anterior é a Alta Autoridade francesa, un organismo que ten a capacidade de realizar unha completa investigación tras a denuncia da vítima,ten potestade para sancionar e, se finalmente ve delito, remite a denuncia á fiscalía.

Cómpre, pois, que a futura lexislación contemple a creación dun organismo autónomo e independente similar aos que existen noutros países do noso contorno. Discriminar non debe saír gratis, polo que sería importante tamén reforzar o papel da fiscalía na persecución dos actos discriminatorios que constitúan delito mediante unha fiscalía especializada, que contribúa a establecer unha meirande coordinación e eficacia fronte á discriminación, posibilite unha estatística anual neste tipo de delitos e coadxuve a incrementar o reproche social fronte aos mesmos.

Así, a futura lexislación pode converterse non só nun importante instrumento xurídico que revise e amplíe a política contra as discriminacións, senón que tamén pode ser unha eficaz ferramenta institucional e social para avanzar na igualdade real e efectiva.

A situación en España non é alarmante, pero existen datos que nos deben facer actuar e así o reclaman desde hai anos distintas organizacións sociais. O último Eurobarómetro recolle que o 15% dos españois sufriu unha discriminación no último ano e un 31% foi testemuña dela. En España, o barómetro do CIS de decembro de 2008 sinalaba que para a metade dos enquisados faise pouco ou ningún esforzo para loitar contra toda forma de discriminación.

En definitiva, a igualdade de trato é un elemento que cómpre incorporar plenamente como valor social e democrático porque nos afecta a todas e a todos, xa que todos somos susceptibles de sufrir algún tipo de discriminación directa ou indirecta nalgún momento da nosa vida. Así pois, a futura Lei non é unha iniciativa para uns poucos ou para minorías, senón para a gran maioría da cidadanía. Unha lexislación que, ademais de mellorar a convivencia e a integración, estou seguro que será quen de reforzar a cohesión social, converténdose así nun poderoso instrumento de xestión da diversidade e, por ende, de xustiza social.