martes, 29 de noviembre de 2011

VODA DE MARCELA E ELISA



O pasado sabado reunímonos varias persoas para render homenaxe a Marcela e Elisa, dúas coruñesas que en 1901 casaron na Igrexa de San Jorge rompendo todas as regras establecidas na epoca. O matrimonio aínda consta no libro matrimonial da citada igrexa. Marcela e Elisa tiveron que escapar primeiro a Porto e logo a Bos Aires, sendo o final da historia tragico. Dentro da edicion do mini Festival Visible 2011 se esta reslizando unha exposición sobre a historia destas dúas coruñesas, unha exposición que non debeis deixar de visitar. Marcela e Elisa estan consideras as pioneiras do matrimonio homosexual no noso pais, e debemos sentirnos orgullosos lso cidadáns de Coruña da loita que realizaron estas dúas mozas.


A homenaxe a Marcela e Elisa foi moi emotivo. E despues despues da cerimonia a comitiva nupcial deu unha volta e fíxose fotos na praza de Maria pita. Logo houbo un picho nunha das terrazas de Maria Pita con torta nupcial incluída. Unha tarta que preparo para a ocasión a TiaVero.


O enlace foi obra dos grupos LGTB A.L.A.S Coruña e "7CORES" coa axuda da ONG VISIBLE e a colaboración de "tortas da TiaVero", Alunmos de Escola e Imaxe de Coruña, Pablo Rodriguez, Juan Pazos, XSG, Visible Coruña, Concello da Coruna e a UDC.


TEXTO DA HOMENAXE




ELISA SÁNCHEZ LORIGA


Nacín na Coruña ás sete da mañá do 8 de setembro de 1862. Era filla Manuel Sánchez e María Loriga, naturais ambos de Santiago de Compostela e veciños da Coruña. Bautizáronme na Igrexa de San Jorge, actuando como padriño Antonio Fenda e María Pin. Entre 1877 e 1879 formeime como mestra superior na Escola Normal da Coruña, na praza de María Pita e ese mesmo ano realizo o exame de reválida para obter o título. Cando coñecín a Marcela eu tiña 23 anos. Cando nos casamos cumprira xa 39 anos.


MARCELA GRAZA IBEAS


Fun bautizada na Igrexa de Santa Águeda, da cidade de Burgos, o día 27 de xuño de 1867. Nacín sendo filla natural de Manuel Graza e Marcela Ibeas e vivín durante dez anos no hospicio. Foi unha vida moi dura, xa que tiven que loitar a diario para sobrevivir ao fame e ás enfermidades, ademais da a falta de agarimo. Cando os meus pais casaron na Coruña en 1877 leváronme con eles e lexitimáronme. Entre 1884 e 1887 formeime como mestra superior na Escola Normal da Coruña. Cando coñecín a Elisa eu tiña 18 anos, pero cando nos casamos xa tiña 34.


NARRADOR

ELISA E MARCELA COÑÉCENSE


Elisa e Marcela coñécense en 1885 na Escola Normal, na que quizais Elisa, ao ser familiar da directora, estaba traballando en tarefas administrativas cando Marcela cursa os seus estudos como mestra. Un día Marcela, entusiasmada, chega a casa e di aos seus pais: ?¡Ai mamá! ¡Se vises que amiga máis boa teño! Estou encantada. Coñecina na Escola. É parente da directora. Non estuda, pero vai alí a traballar? Os pais de Marcela ao ver que esta relación íase facendo cada vez máis íntima decidiron enviar a Marcela a Madrid por catro meses. Cando Marcela regresou a Coruña Elisa e ela xa nunca volverían separarse?


NARRADOR

ITINERARIO DOCENTE DE AMBAS AS MULLERES


Cando Marcela regresou de Madrid Elisa era mestra interina na escola de Couso, no Ayto. de Coristanco. tomara posesión o 4 de setembro de 1888 e sería confirmada nese mesmo destino o día 31 de decembro de 1889. Ao reencontrarse de novo na Coruña Marcela decidiu solicitar a súa primeira escola, en Traba, situada tamén en Coristanco, moi preto de Couso, onde Marcela exerceu como mestra interina entre o 13 de febreiro e o 11 de xullo de 1890. Todos estes anos sempre que foi posible ambas as mulleres conviviron na máis absoluta intimidade, encargándose Elisa a miúdo ?porque tivo máis períodos de falta de traballo- de lavar a roupa no río, da cociña, de carrexar a auga e da limpeza e coidado do fogar. A convivencia das dúas mulleres ?dúas mestras- non resultaba sorprendente nin sospeitosa porque a soltería era o estado natural de moitas mestras. Con todo Marcela e Elisa decidiron casar pola igrexa. Non sabemos que foi o que as levou a facer este acto tan temerario, pero o caso é que o fixeron. Tras numerosas negociacións, coa familia, co cura e con outras persoas. Parece que a transformación de Elisa no seu ficticio primo Mario resultou crible. Non foi fácil porque houbo que convencer a moita xente e todo debía resultar moi convincente. Pero finalmente lográrono e o sacerdote Víctor Cortiella accedeu a casar á parella. A voda oficiaríase o día 8 de xuño de 1901, ás sete e media da mañá.


O acta da voda, inscrita no Libro 13 de matrimonios (1897-1911) da parroquia de San Jorge, di así:


OFICIANTE


"En 8 de xuño de 1901. Eu o Doutor Don Víctor Cortiella Somoza, Cura párroco de San Jorge da cidade da Coruña, por delegación de D. Pedro Varela Rolón Cura párroco de Santa Eulalia de Dumbría, de onde é veciña a contraente, precedida a lectura das tres canónicas moniciones e previos os demais requisitos canónicos-legais, asistín ao matrimonio que por palabras de presente e mutuos consentimentos contraeron nesta igrexa parroquial de San Jorge por unha banda: Don Mario José Sánchez Loriga, solteiro, de trinta e un anos de idade natural e veciño desta de San Jorge, fillo lexítimo de Don Manuel Sánchez e de Dona María Loriga, naturais da cidade de Santiago; e por outra Dona Marcela Graza Ibeas, tamén solteira, de trinta e catro anos de idade, natural de Santa Águeda da cidade de Burgos, filla lexítima de Don Manuel García, defunto e de Dona Marcela Ibeas, naturais o primeiro de Alcañiz, provincia de Zaragoza e a segunda de Vivar, provincia de Burgos. Recibiron as bendicións nupciais e foron testemuñas Don Miguel Hermida Casares, viúvo e Don Heliodoro Rei Mourenza, casado, veciños desta cidade. E para que conste asino."


OFICIANTE


pasaron 110 anos deste feito e hoxe día 26 de novembro de 2011 queremos volver vivir e sentir o que Marcela e Elisa sentiron. Por favor preséntense as contraentes?


ELISA


O meu nome, como todos vós sabedes é Elisa, pero aquí comparezo co falso nome de Mario. Non me quedou outro remedio que inventar este nome para poderme casar con Marcela, a persoa á que máis quero. Por ela daría a vida. Marcela é a mellor persoa do mundo e a muller que elixín para que me acompañe o resto da miña vida.


MARCELA


O meu nome é Marcela, eu non tiven que cambiarme o nome. Cambioullo Elisa porque ela daba mellor como home. Elisa é a miña vida enteira. É un ser humano marabilloso, unha muller á que me entreguei por completo desde que nos coñecemos.


ELISA


Non sabería dicir moi ben porqué decidimos casarnos e xogarnos o todo polo todo con esta voda. Pero o certo é que ambas o necesitabamos. Sentiamos que senón era desta forma non viviriamos nunca unha vida plena. Por que os demais si poden facelo e nós non?


MARCELA


Queriámonos. Sentiamos un amor sen medida a unha pola outra e non estabamos dispostas a resignarnos. Por que non intentalo? E intentámolo. Por iso estamos aquí hoxe, porque queremos volvelo a facer, unha vez máis?


SACERDOTE


Elisa Sánchez. Agora si podes casarche co teu verdadeiro nome. O Goberno español cambiou o Código Civil para que vós vos pudiéseis casar. Así é que che pregunto: Elisa Sánchez aceptas contraer matrimonio con Marcela Graza?


ELISA SÁNCHEZ


Si, quero. aceptei cada un dos cento dez anos que van desde aquela a esta voda e seguiría desexándoo outros tantos.


SACERDOTE


E ti Marcela Graza aceptas contraer matrimonio con Elisa Sánchez, antes Mario?


MARCELA GRAZA


Si, quero casarme con Elisa por segunda vez, porque o certo é que a nosa anterior voda non foi aínda anulada e o rexistro está aí (sinala a San Jorge) dentro desa Igrexa. Quero casarme outra vez con ela e esta vez ademais co seu verdadeiro nome. chegou o momento de deixar os enganos e casarnos como o que realmente somos: dúas mulleres, que teñen o mesmo dereito a amarse e a casar que un home e unha muller ou que dous homes.


OFICIANTE DA CERIMONIA


Así sexa. Que o que uniu o amor non o separe o tempo. Benditos os lexisladores, os políticos, os homes e as mulleres que caeron por fin na conta de que todos somos iguais, que todos temos o mesmo dereito á felicidade, por encima de xéneros ou de orientacións sexuais. Bendita a OMS que en 1990 deixou de considerar a homosexualidade como unha enfermidade e bendito Zapatero, que coa axuda de toda a esquerda do Congreso dos Deputados aprobou en 2005 unha lei que facía iguais, por fin, a todos os españois. E pola contra malditos os discriminadores, os reaccionarios, os oscurantistas, os oportunistas, os machistas, os ultradereitistas, os homófobos e todos aqueles que, aínda dicindo falsamente que son demócratas, votaron en contra da igualdade, malditos todos aqueles que pensan que non merecemos a terra que pisamos? quedaron atrás séculos de escurantismo nos que lesbianas, gais e transexuais eramos queimados na fogueira, torturados, golpeados, encarcerados e discriminados? quedaron atrás os tempos nos que os homosexuais tiñan prohibido casar porque non eran consideradas persoas normais nin cidadáns de pleno dereito. Eran investidos, bolboretas, maricas, tortilleras, marimachos, tolas, raros, anormais... Por fortuna todo iso comezou a cambiar. Polo menos aquí e agora. Pero nada é para sempre e os dereitos hai que loitar tanto para conseguilos, como para mantelos. Senón arrebataránnolos. Porque o que non valora o que ten está condenado a perdelo? Marcela e Elisa, espero que sexades moi ditosas e que compartades cos demais vosa felicidade. Que a vosa historia de amor continúe outros cento dez anos máis como mínimo. Oxalá que perdure para sempre na nosa memoria, como un exemplo de valentía e de loita. Só os valentes pasan á historia. Só queda memoria daqueles que se atreven a aventurarse máis aló dos límites coñecidos. Vós sodes un exemplo vivo para todos nós e para todas nós.


Podedes bicarvos (bícanse)


¡¡¡¡¡¡¡VIVAN As NOIVAS!!!!!!!

viernes, 25 de noviembre de 2011

ENLACE MATRIMONIAL DE MARCELA Y ELISA


Imos render Homenaxe a Marcela e Elisa, volvendo celebrar a súa enlace matrimonial.

Sera o proximo sabado 26 as 12:30 na praza do Marques San Martin, fronte á igrexa de San Jorge da Coruña. (en caso de choiva farémola nos soportais de Maria Pita)

Celebraremos a unión e logo a comitiva nupcial dara unha volta pola praza de Maria Pita e centro da cidade.

Terminaremos cun Cocktail Nupcial, con tarta Nupcial, nunha das terrazas de Maria Pita ( A escote).

Sera un acto de visibilidade Lesbica e de recordo á valentia de Marcela e Elisa que en 1901 romperon todos os moldes para casar e así poder vivir xuntos o seu amor. Acompañemoslos todas e todos no dia mais feliz da súa vida.

Organiza
A.L.A.S Coruña
Grupo LGTB "7CORES"
ONG VISIBLE

Colaboran
Tartas de Tiavero
Alumnos Escola de Imaxe e son de A Coruña
Concello de a Coruña
Visible Coruña
XSG
e todas e todos vos.

martes, 22 de noviembre de 2011

A CORUÑA VISIBLE 2011



A CORUÑA VISIBLE 2011


5ª edición del festival A Coruña Visible 2011


Los mitos visitan A Coruña Visible


Esta quinta edición del festival A Coruña Visible viene acompañada de algunos nombres míticos. El primero es Montgomery Clif, un actor especial, un inadaptado, tanto en lo sexual como en lo profesional, que se rebeló con todas sus fuerzas a la dictadura de Hollywood y sus mandatos sobre qué películas debía rodar o con quien debía acostarse. Sobre él habla el texto Cliff (acantilado) obra ganadora del Premio LAM de teatro 2010, que convoca Visible junto con la Fundación Autor/SGAE y cuyo estreno absoluto será en Coruña. También podremos ver una exposición que reúne fotos y carteles de sus películas, para conocer algo más sobre su filmografía. Otros dos personajes míticos, esta vez de A Coruña, son Marcela y Elisa, dos mujeres lesbianas que en 1901 fueron capaces de enfrentarse a las imposiciones de quienes no estaban dispuestos a aceptar que pudieran amarse y vivir en pareja. Esta exposición quiere poner en valor la memoria de estas dos pioneras del activismo homosexual y traerlas al presente como un ejemplo de valor y modernidad. Todas las actividades del festival son de acceso libre y gratuito. Las distintas actividades del festival cuentan con el patrocinio del Concello de A Coruña, el Instituto de la Mujer y el Fondo Social Europeo, Normal Espazo de Intervención Cultural de la UDC, la Diputación Provincial de A Coruña y la Asociación Cultural Visible.


Teatro CLIFF (ACANTILADO)


Centro Cívico Castrillón Pl. de Pablo Iglesias s/n

Día 27 de noviembre a las 19:00h

Entrada libre hasta completar aforo

Texto: Alberto Conejero

Dirección: Elisa Marinas

Con Carlos Lorenzo y, en las voces, la colaboración de Carlos Martínez Abarca, Ana Lucía Billate y José Ramón Iglesias.

Iluminación: Luis Perdiguero

Espacio sonoro: Pablo Iglesias

Diseño: Rafafans-Rafa F

Una producción de Teatro del Acantilado en colaboración con Visible.

Duración: Una hora.

Días antes de la celebración de la ceremonia de los Óscar de 1961 –la cuarta y última ocasión en la que fue nominado– el actor Montgomery Clift prepara su regreso a los escenarios teatrales. Ha decidido abandonar su carrera cinematográfica y escapar al fin de los mandatos de los estudios y del hostigamiento de los medios de comunicación. Pero antes tendrá que cerrar las cuentas pendientes con el pasado: el accidente de tráfico que desdibujó su rostro, los estragos del deseo mutilado o su relación con compañeros de profesión como Elizabeth Taylor o Marlon Brando.

Exposición MONTGOMERY CLIFT, UN REBELDE EN HOLLYWOOD

Sala de exposiciones del Centro Cívico Castrillón Pl. de Pablo Iglesias s/n
Del 23 de noviembre al 31 de enero Lunes a viernes de 9:00 a 14:00 y de 16:00 a 21:00h. Sábados y domingos de 16:00 a 21:00h.
Entrada libre

La vida de Montgomery Clift ilustra como pocas la época dorada de Hollywood. Un período en el que las estrellas de cine eran obligadas a firmar unos abusivos contratos con las productoras y veían como sus vidas e incluso sus cuerpos eran manipulados, como si se tratara de productos de consumo. Clift se rebeló desde el principio contra esta tiranía y llegó a protagonizar un buen número de importantes películas, a pesar de que se dijo que su vida fue “el suicidio más largo de Hollywood”. Un “suicidio” que vino inducido por el armario en el que se vio obligado a vivir su homosexualidad y también por su negativa a ser un títere en manos de productoras sin escrúpulos.

Exposición MARCELA E ELISA

Normal Espazo de Intervención Cultural da UDC Paseo de Ronda, 47
Del 22 de noviembre (Inauguración a las 20:00h) al 31 de enero De lunes a viernes de 11 a 22 horas (entrada gratuita)
Dirección y producción del proyecto: Normal Curaduría: Pablo Peinado
Asesoramiento: Narciso de Gabriel
Dirección de arte: Suso Montero
Ayudante de arte y producción: María Villas
Diseño gráfico: Julia Núñez
Plan de didáctica: Normal y Crearte Servicios Culturales
Patrocinan: Instituto de la Mujer, Normal Espazo de Intervencion Cultural da UDC, Concello de A Coruña, Diputación de A Coruña y Asociación Cultural Visible.
Entrada libre

En 1901 tuvo lugar un acontecimiento extraordinario en la ciudad de A Coruña. Las maestras de escuela Elisa Sánchez y Marcela Gracia se casaron en la Iglesia de San Jorge, haciéndose pasar Elisa por su primo Mario. Este matrimonio fue el inicio de una huida que llevó a la pareja primero a la ciudad de Oporto, donde fueron encarceladas, y de allí unos meses más tarde a Buenos Aires, ciudad en la que tras una serie de incidentes se pierde su memoria. La boda de Marcela y Elisa, en una época en que las parejas del mismo sexo carecían de derechos, supuso un primer paso para lograr la legalización de los matrimonios de gays y lesbianas. La exposición es un recuerdo a su memoria a la vez que un homenaje a dos pioneras del activismo LGTB. Durante el tiempo que permanecerá abierta la exposición se llevarán a cabo actividades pedagógicas, un ciclo de cine de temática LGTB y dos mesas coloquio.

BENESTAR SOCIAL




O PP nunca creu no Estado de Benestar. Durante os 8 anos nos que o Partido Popular gobernou España, non crearon nin un só dereito social e na actualidade nas Comunidades Autónomas onde gobernan poñen en perigo as estruturas e os servizos do Estado de Benestar. Coa súa política de privatización, recortes e as súas insinuacións sobre o copagamento, cuestionan o carácter universal, público e gratuíto de moitos dos servizos públicos. E para mostra un botón: en todas as CCAA onde gobernan obstaculizaron o desenvolvemento da Lei de Dependencia, en Galicia restrinxen medicamentos, na Comunidade Valenciana reducen camas; en Castela-A Mancha deixan de pagar as facturas ás farmacias; en Madrid privatizan servizos sanitarios e intimidan co copagamento,…é vergonzoso pois, que Gallardón afirme que “sempre foron os gobernos moderados, conservadores, os que teñen acadado graos de benestar”
O alcalde de Madrid declarou que con Ana Pastor “supérase o mito de que o Estado de Benestar é patrimonio da esquerda”. Non é certo. A realidade é que todos os avances sociais foron protagonizados por gobernos socialistas, así a universalización do Estado de Benestar: Sanidade, Educación, Pensións e Servizos Sociais.
Ante as eleccións do 20N estamos nun momento decisivo, porque está en xogo o futuro do Estado de Benestar. Os cidadáns deben decidir, a través do seu voto, entre garantilo con propostas concretas e rigorosas, como as que presentamos os socialistas, ou desmantelalo, coa escusa da crise, como propón o PP.

viernes, 18 de noviembre de 2011

ALGO TEMOS CAMIÑADO....


Xa volo teño contado en algún artigo anterior, pero recordo perfetamente nos comezos da actividade do noso grupo de participación lgtb, Sete Cores; cando os nosos dirixentes locais, que tiñan ganas de axudarnos, se ruborizaban ao ter que falar en público sobre os nosos problemas. Parece que foi xa fai moito pero realmente fai un lustro nada mais...
Lembro un reparto de propaganda que fixeramos para as eleccións xerais do 2008, e como os nosos compañeiros, incluso os de xuventudes, escapaban dos nosos folletos, e non era porque non quixeran apoiarnos, era simplemente vergoña a entregarllo a alguén e que esa persoa poidera pensar que el ou ela era gai o lesbiana...

Vendo fai uns dias o debate electoral entre Rajoy e Rubalcaba, encheume de orgullo ver a importancia que acadou no mesmo a retirada do recurso que ten imposto o Partido Popular á lei de matrimonio entre persoas do mesmo sexo. Realmente foi emocionante escoltar a Rubalcaba repetidamente pedirlle ao señor Rajoy, que retirase o recurso decíndolle que o que é o mesmo, ten que chamarse da mesma maneira... Esta é unha imaxen impensable fai dez anos.
Esto só comezou cando Jose Luis Rodríguez Zapatero concendera aquela entrevista á difunta revista Zero, na que dixera, “Matrimonio sí, adopción xa veremos”, el foi o primeiro que nos levou cara unha posición relevante na vida política de este pais. Foi o que primeiro tomou en consideración os nosos problemas e fixo que os que tiña por debaixo no seu partido se viran obrigados a empezar a afrontar un tema que para eles era secundario ou polo menos incómodo.

No ámbito local pelexamos moito, e fumos conquerindo avances palpables, e un deles foi a homenaxe as precursoras do matrimonio homosexual, Marcela e Elisa, coa prantación dunha árbore no bosque das mulleres ilustres no parque de San Diego. Pois ben, empezaba este artigo dicindo que algo temos camiñado porque o pasado luns, no mitin central do partido socialista na cidade da Coruña; no que estaba Alfredo Pérez Rubalcaba, comezou falando o ministro e candidato; Francisco Caamaño e cal foi a nosa sorpresa cando empezou a súa disertación recordando a esas precursoras da igualdades que foron Marcela e Elisa. Foi emocionante, moi emocionante e a verdade que como din que de ben nacidos é ser agradecido, que aproveitar estas letras para agradecer en primeiro lugar ao hoxe denostado por moitos, Jose Luis Rodríguez Zapatero todo o que nos ten dado, non estaríamos aquí sin el, ninguén nos tería escoitado da mesma maneira sen o seu pulo inicial. Gracias a Javier Losada por ternos apoiado a facer as primeiras políticas lgtb na nosa cidade e ser precursores en Galicia. Gracias Alfredo por terlle pedido ao señor Rajoy que retirase o recurso aínda que contra esa homofobia poco hai que facer. Gracias Ministro por empezar a teu discurso acordándote dos nosos problemas. Gracias en fin, a todos os compañeiros que nos teñen axudado tanto nestes últimos anos, gracias por facer que as políticas lgtb pasaran a ser unha parte importante na que todo o mundo está encantado de colaborar. Moitas gracias de verdad, e sobor de todo gracias por estar ahí porque me temo que nos tempos que veñen imos necesitar moito o voso apoio.

MARCELA E ELISA NON SON DO PP (artigo publicado na Opinión de La Coruña o pasado martes)

Francisco Caamaño comenzo a súa intervención en Palexco cunha historia coruñesa, a de Marcela e Elisa, que en 1901 casaron na igrexa de San Jorge, " a 400 metros de aquí". Elisa fíxose pasar por Mario para poder contraer matrimonio. "E tiveron que irse", recordou o ministro de Xustiza e cabeza de lista dos socialistas para representar A Coruña na Cámara Baixa, que botou man deste precedente do matrimonio homosexual en España para defender a lexislación desenvolvida polo Partido Socialista nos últimos oitos anos. Caamaño reprochou os recursos que aínda mantén o Partido Popular no Tribunal Constitucional contra o matrimonio entre as persoas do mesmo sexo e contra a lei de igualdade. " Á dereita non lle gusta iso, para eles Marcela e Elisa vivían en pecado", sinalou.

O GRUPO LGTB SOCIALISTA 7 CORES DENUNCIA O RECORTE DO 50% DO ORZAMENTO DE VISIBLE E QUE TALVEZ POIDA DESAPARECER.


NON DEIXAREMOS QUE NEGREIRA NOS VOLVAN Ao ARMARIO A Los HOMOSEXUAIS, TRANSEXUAIS E BISEXUAIS DE CORUÑA.




Este ano celébrase o V festival de arte LGTB da Coruña "Visible". Un festival que comezou en novembro do ano 2007 e que aos poucos foi consolidándose dentro a vida cultural da cidade e da vida das lesbianas, gais, transexuais e bisexuais. Un festival que cumpría a función de Visibilizar, Normalizar e Educar sobre a realidade do colectivo LGTB.

Un festival que foi facéndose grande nuns momentos de crises. Un festival cun orzamento moi axustado, por que sabiamos que nestes momentos tiñamos que ser comedidos.

Por iso queremos denunciar que o Goberno municipal reduciu a menos da metade o orzamento de VISIBLE CORUÑA. Este ano vaise a celebrar soamente unha obra de teatro e unha pequena exposición. Tamén esta dentro do festival a exposición sobre "Marcela e Elisa" que se vai a celebrar no centro Normal da Universidade, pero que foi patrocinada en case un 90% polo "Instituto da Muller" e pola "Universidade da Coruña" e a "Deputación da Coruña".

É tan pouco o orzamento do festival, que non hai partida para a publicidade. Nin para carteis, nin para repartición de programas. Só editáronse estes que pago unha persoa persoalmente por con o seu compromiso coa cultura LGTB. E sabemos que o que non se publicita non existe, non quererán volver ao armario as actividades LGTB do concello? Non será a súa intención volver meternos no armario?

Recordar que en maio tanto este grupo e o resto de grupos LGTB de Coruña, pedimos unha reunión co Alcalde da Cidade e seis meses despois seguimos esperando por ela.

Este ano é o primeiro ano no que a concellaría non se reúne cos colectivos LGTB da cidade para traballar no programa do festival. Nas catro edicións anteriores había reunións previas onde se nos informaba do programa e os grupos e colectivos faciamos achegas.

Dos 277.115.553,74 de orzamento do Concello da Coruña o orzamento de Visible Coruña supón un 0,0019%. Do orzamento de Servizos Sociais que son mais de 14 millóns de euros, Visible Coruña
supón un 0,03 por cento. Este ano seria un 0,015 %.

O concello da Coruña inviste en políticas LGTB uns 30.000 euros, que se van no Centro de Mediación LGTB, Visible Coruña, Visible Cinema, programación cultural da semana do Orgullo. O que supón un 0,010% dos orzamento do concello e un 0,2 dos orzamentos da concejalia de Servizos sociais.

Como vedes son uns orzamentos moi axustados e moi produtivos. Por iso cáusanos mais estrañeza este recorte. Ademais tanto o concelleiro como o xefe de servizo prometeunos que non ía recortar nada en políticas LGTB xa que dicían que tiñan unha especial sensibilidade co tema.

O festival Visible Coruña cumpre o papel de axudar a Normalizar, Visibilizar e educar sobre a realidade do colectivo LGTB. Non só estamos falando dun festival dedicado á cultura, ao teatro, a
arte, ao cine para lesbianas, gais, transexuais e bisexuais. Conseguiuse que a cidade da Coruña fose un referente con este Festival no resto de Galicia e en resto de España. O simple feito de realizalo
axudaba a Visibilizar o noso feito e que durante esa semana o mundo LGTB volvese estar na axenda de todas e todos. A normalizar a través de programar en sitios diferentes, non só son actos
para o publico LGTB. levaban estes a sala de teatros, bares, a rúa, centro cívicos, CGAI, e o teatro Rosalía onde se realizaba o acto principal do festival. E tamén se facían visitas guiadas ás exposicións, proxeccións no institutos co que quedaba cuberta a parte educativa.

Pero ademais o festival conseguira un prestixio dentro das compañías e os artistas galegos que preparaban traballos específicos para Visible Coruña. O festival teñen conexión co Festival Visible
de Sansebastian e o de Madrid. Así que varias obras e compañías de aquí representaron a súa obra nestes festivais. A película Ander do Coruñes Roberto Castón, a compañía de Cabaret "Femme Fatale" ou a obra Testosterona da compañía Chevere. Co que o festival servia de escaparete para axudar a que obras galegas coñecésense fóra de Galicia.


Queremos preguntarlle ao Alcalde da Coruña e ao concelleiro de Serviciossociales se é verdade que aumentou un 22% o gasto en servizos Sociais por que reduciron en 50% o orzamento de dedicado ao colectivo homosexual e transexual. E como dixemos, estamos falando dun orzamento de menos de 13000 euros do festival que quedou nuns 6000 euros.

O festival pasou de ter cinco actos e unha exposición a ter unha obra de teatro e unha pequena exposición. Ademais da referida exposición de Marcela E Elisa que organiza a Universidade da Coruña
coa axuda do Instituto da Muller.

É tan pobre este festival, que os grupos LGTB, 7 Cores e A.L.A.S Coruña habemos decidio facer un acto a maiores para que o festival non quede tan cutre.

Ou realmente estamos falando dunha acción política para que a poboación lesbiana, gai, transexual e bisexual volvamos ser invisibles. Volvamos estar no armario.

Desde o grupo LGTB dos socialistas de Galicia non imos permitir que ninguén nos Volvan a encerrar en ningún armario nin nos volvan a invisibilizar.

Fito Ferreiro Seoane
Coordinador do Grupo LGTB dos Socialistas de Coruña

jueves, 17 de noviembre de 2011

A FELGTB denuncia as falsidades de Rajoy respecto ao matrimonio





A Federación Estatal de Lesbianas, Gais, Transexuais e Bisexuais, FELGTB, celebra que onte se tratase o tema do matrimonio entre persoas do mesmo sexo no debate entre candidatos do PSOE e PP á Presidencia do Goberno. O tema do matrimonio é unha preocupación que se suma ás económicas, sociais e laborais que teñen lesbianas, gais, transexuais e bisexuais, polas consecuencias que pode ter para as familias xa casadas, os seus fillos e fillas, e para quen queiran facer uso do dereito ao matrimonio no futuro.



Mariano Rajoy insistiu en que non vai retirar o recurso que mantén o PP ante o Tribunal Constitucional, a pesar de ser un recurso que vai non só contra o nome do matrimonio senón tamén contra a capacidade de dous pais ou dúas nais de facerse cargo dos seus fillos. O recurso é inxusto e pesa sobre as máis de 25.000 parellas que xa contraeron matrimonio.



Pero ademais os argumentos de Rajoy caen polo seu propio peso. Pon de exemplo as figuras que segundo el en Europa amparan ás parellas do mesmo sexo con leis como o matrimonio pero sen usar ese nome. Cando fala de Reino Unido non se informou de que o presidente conservador David Cameron afirmou fai apenas un mes que cambiará a lei de parellas do feito polo matrimonio para as persoas do mesmo sexo para recoñecer a igualdade das parellas. Así mesmo Rajoy nomeou a Francia e a Alemaña onde as figuras legais que amparan ás parellas do mesmo sexo están lonxe de recoller os dereitos que dá o matrimonio, sobre todo en canto ao amparo legal das fillas e fillos destas parellas, que contan só coa protección dun dos seus proxenitores.


Rajoy obviar tamén países como Dinamarca, que tamén confirmaron que aprobarán proximamente o matrimonio, ou Holanda, Bélxica, Noruega ou Suecia, onde hai igualdade de dereitos como a hai hoxe en España.


"Se Rajoy recibiunos explicámoslle que Cameron está mirando cara a adiante en Reino Unido, como o fai o resto do mundo, e que o único que se empeña en mirar para atrás é el e o seu partido", afirmou Antonio Poveda, presidente da FELGTB.


Así mesmo, Rajoy fai referencia a unha proposta de contrato de unión civil que, segundo el, estaba incluída no programa electoral de 2004, pero que en realidade nunca existiu.

"La Princesa Ana" obra gañadora do premio "Sal a Escena contra la discriminación", na Coruña.



O 3 e 4 de decembro visita Coruña a compañía que trae a obra "A
princesa Ana", que trata sobre o respecto á diversidade, e será no
teatro do Andamio na Coruña.

"A Princesa Ana" obra gañadora premio Sae a Escena contra a discriminación
outorgada polo Ministerio de Igualdade
En todo conto de Princesas ten que haber unha ra que ao ser bicada convértase en... e aquí chegou o momento de cambiar a tradición.

Chega un día en que a Princesa Ana ten que seguir a tradición, ten que casar para poder reinar no seu país. Só hai un problema: ela non quere casar con ningún dos príncipes dos que viñeron a pedir a súa man. Ela só quere seguir sendo feliz xunto á súa mellor amiga, unha doce ranita.

Cando a ra suxírelle que a bique para probar sorte, sorprendentemente, en lugar dun príncipe azul, aparece unha fermosa moza.

A partir de aí, terán que loitar e demostrar que poden reinar e facer felices ao seu pobo igualmente, grazas ao amor que as une.

Combina a presenza de actores e monicreques, e conta con divertidas cancións e coreografías, que contaxian aos nenos do patio de butacas, formando un espectáculo máxico e cheo de cor.

miércoles, 16 de noviembre de 2011

O meu LIBRO DE FAMILIA, as nosas FAMILIAS, o noso DEREITO.


Foi no ano 1999 cando comecei no colectivo LGTB MILHOMES a miña vida como activista. Discutiamos unha tarde no café Ou'alfaite, por que non tiñamos sede, o proxecto de lei de parellas de feito que a FELGTB e o PSOE ían presentar no parlamento do estado. Recordo que unha tarde levánteme da cadeira e dixen, "Estou en contra desta lei de parellas de feito, non quero ser cidadán de segunda, eu quero casarme como todo o mundo". Todos miráronme estrañados, "Fito non soñes", dixéronme.

Seis anos despois grazas a unha lei aprobada polo goberno socialista de Rodriguez Zapatero era posible que os homosexuais deste país nos casasemos cos mesmos dereitos e o mesmo nome, matrimonio, que o resto dos cidadáns.

Iso é traballar pola o igualdade da sociedade. Iso é converter unha utopia en realidade, por que a través da política podemos facer realidade aquilo polo que loitamos e traballamos. A política é o único que temos a xente de esquerda para resolver os nosos problemas, para avanzar, para ser mais iguais.

A reforma do 2005 do Código Civil que recoñecía o dereito ao matrimonio para as parellas do mesmo sexo constituíu un avance histórico ao ampliar a protección legal á nosa realidade familiar, tanto das nosas parellas como dos nosos fillos e fillas. Tras décadas de invisibilidad e marxinación, supuxo un recoñecemento da nosa dignidade convirtiendonos nunha sociedade avanzada, plural e diversa. Isto debería producir satisfacción non só no noso colectivo, senón tamén no conxunto da cidadanía na medida en que é unha ampliación de dereitos e liberdades. Esta vez, España si que entro con maiúsculas na Historia, grazas á valentía do partido socialista. Hoxe contan con leis iguais á nosa, Canada, Suecia, Sudafrica, Noruega,
Portugal, Islandia, Arxentina, Mexico DF e en USA os estados de Massachusetts, Connecticut , Iowa , Vermont , New Hampshire, Wáshington D.C. e Nova York . E Belgica e Holanda xa o tiñan antes que nós.

Estes seis anos de lei desmentiron algúns dos argumentos máis
usados no seu momento. Os modelos de familia máis tradicionais nin se romperon nin se viron socavados. Cada parella, cada proxecto de convivencia
puido elixir, libremente, grazas á reforma do
Código Civil, como organizar a súa relación afectiva, sen prexudicar en ningún
momento unhas opcións a outras. Por esta razón é vital respectar
a liberdade de gais, lesbianas, bisexuais e transexuais para que
poidan, en caso de querer afianzar a súa unión desde o punto de vista
legal, contraer matrimonio. Só así a nosa convivencia, a dos
homosexuais, producirase en igualdade de condicións co resto da
cidadanía. Pero aínda estamos pendentes do Tribunal Constitucional,
que logo de seis anos podería falar xa.

O señor Rajoy discrepa en que se lle chame "matrimonio", ha de saber que non é un argumento aceptable, as nosas familias son tan dignas como as que forman as parellas heterosexuais e xa que logo por que haberían de ter unha denominación diferente e un recoñecemento legal distinto destas? O que é igual ha de chamarse da mesma xeito. Calquera outra fórmula remítenos a sistemas de segregación social. Ou non era segragacionismo cando se dicía que persoas brancas e negras tiñan os mesmos
dereitos sempre que estes exercésense dentro das súas respectivas comunidades?.

Merecemos a dignidade e a liberdade igual que calquera outra persoa.

Existiamos, existimos e existiremos, con recurso ou sen recurso, con sentenza do Constitucional positiva ou negativa e quéirao ou non o queira o PP. O debate real é se unha sociedade democrática e avanzada, como a española, está disposta a soportar un escenario no que se condene, outra vez, á clandestinidade a miles de familias vetando o noso dereito máis elemental ao amor e a felicidade.

NON, Non nos volveran a encerrar nos armarios.

Non señor Rajoy, non queremos esa "lei de unións civís".

E se recordamos, esa lei foi rexeitada dúas veces polo PP cando gobernaron. Vostedes señores do PP queren facer unha lei de unión de amigos, pero o meu marido e eu ademas de amigos, somos unha familia, somos un Matrimonio. Ademas sabe que esta lei non lle obriga a casar cunha persoa do mesmo sexo se vostede non quere.

Como dixo o outro día o noso compañeiro Pachi Vazquez, son as primeiras eleccións onde temos que pelexar para que non nos arrebaten os nosos dereitos, matrimonio homosexual, reasignación de sexo, igualdade, dependencia, aborto, educación, sanidade... Están xogando coa igualdade de oportunidades da persoas e coa súa felicidade. Non o podemos permitir.

Pero aínda con todo o avanzado, sabemos que debemos seguir traballando para conseguir a igualdade real. Para iso os socialistas estamos traballando na lei de Igualdade de Trato, os servizos de Medicación LGTB, a lei Galega de visibilidade LGTB, a lei Integral Galega de Transexualidad, aínda nos queda moita pelexa por diante.

Sabeis que é isto que teño na man? Si,é un LIBRO DE FAMILIA. Moitos sentiredes moita alegria cando vos haceis con él, para vos foi sempre fácil conseguilo.

Pero non sabeis o que significa para nós. Eu nunca pensei ter un libro de familia que recoñecese a miña relación coa miña parella e estou moi orgullo de telo.

E NON, señor Rajoy. Nos levou moitos anos de loita e Non nolo vai a quitar agora.

lunes, 14 de noviembre de 2011

ACTO DO PSdeG-PSOE: "NUEVOS DERECHOS PARA UNA NUEVA SOCIEDAD"

El MARTES 15 de noviembre, a las OCHO DE LA TARDE en el COLEGIO MARÍA BARBEITO (VENTORRILLO) hay un acto de campaña sobre "Nuevos derechos, para una nueva sociedad" donde charlaremos sobre los avances conseguidos en materia de derechos civiles en los últimos años en nuestro país. Conatremos con la presencia de

- Papa Diop. "Los derechos de las personas inmigrantes"
- Cristina Boo. "La atención a la dependencia; un nuevo derecho subjetivo"
- Carlos Giordano. "Los derechos de los españoles en el exterior"
- Fito Ferreiro. "Movimiento LGTB y derechos civiles en España"

- Javier Losada. Candidato al Senado