Estamos cansados. Cansados de que os propios gais cualifiquen a outros semellantes de non aptos para dar a cara publicamente porque dan mala imaxe do colectivo. Cansos. E moito. E ademas cansados de que algún deles veña de madrid a tentar dicirnos como debemos ser. Agora que o PP volve gobernar Galicia, veñen os mozos de Colegas para dicirnos que temos que ser homosexuais e transexuais dignos, calados e vivir sen dar a nota. Pero realmente non nos engañades, sabemos cales son as vosas intencións.
Cansados porque con isto de que cada vez estamos máis normalizados, hai moitos homosexuais que só dan por bo o tipo de gai mimetizado cos heteros. Isto é, que non chama a atención por ter pluma ou facer pública de maneira ostentosa a súa condición sexual. Porque claro, os heteros poden pensar que todo o monte é orégano e iso dá moito medo.
Estas actitudes son herdanza da obrigada etapa no armario. De cando nos daba pavor que se soubese que eramos gais e mirabamos con receo á mariquita do pobo, que levaba camisa de flores e movía o cu pola praza, non fose ser que abrise a porta do roupeiro e sacásenos dunha patada. Confusión. Iso é o que hai.
Confúndese normalización con mimetización. Cando saín do armario quería que a sociedade me aceptase tal e como son e, polo tanto, poder comportarme libremente en todo momento e cos mesmos dereitos que calquera outro español. Iso é normalización.
Pero hai moitos que optan por mimetizarse, é dicir, converterse nun hetero máis aos ollos destes. En definitiva, deixar de ser o que un é para converterse en ¿normal?, termo perigoso onde os haxa. Opción respetable como outra calquera, sempre que nesa mimetización non se inclúa o de coller as pedras do camiño e tirarllas aos gais que optan polo plumerío ou que, simplemente, sáelles de forma natural.
¡Canto dano fixo Boris Izaguirre ao colectivo! Dano. Manda collóns. Coma se Boris non contribuíse máis que ninguén no noso país a demostrar que se pode un baixar os pantalóns e falar de frivolidades, ao mesmo tempo que se é un escritor serio.
Preferimos que a nosa televisión estea chea de Jesús Vázquez, o para moito gai perfecto: guapo, comedido, casado, solidario e correctísimo nas súas formas. Coma se tampouco demostrase que se pode ser todo iso mentres presenta un programa e unha petarda noutras situacións.
Tanto Boris como Jesús teñen a liberdade de ser como queren ser ou como os seus personaxes televisivos déixanlles. Nin un é mellor gai que o outro, nin o outro que o un. Simplemente por unhas determinadas circunstancias foron pioneiros no noso país niso de mostrar a súa homosexualidade nos medios de comunicación. E aínda que cada un deles fíxoo de forma diferente, ambos contribuíron á nosa normalización moito máis que todos os políticos.
Agora, mentres que os gais mimetizados aplauden a Jesús e apedrean a Boris, as mariquitas, as que de toda a vida no pobo foron vítimas de insultos porque levaban camisas de flores e movían o cu pola praza, non só teñen que fuxir dos prexuízos dos heteros intolerantes, senón que tamén teñen que esquivar as pedradas dos gais mimetizados, cuxo mimetismo non é só social, senón tamén en intolerancia.
Preferimoso, sen dúbida, aos gais libres, antes que aos mimetizados. Porque estes si que nos fan dano ao colectivo.
Sexamos libres e tolerantes. Libres para que cada un poida ser como é. Tolerantes para aceptar os de al lado que, ao final, non adoita ser moito peor nin mellor que un mesmo. E, sobre todo, encarguémonos cada un de dar a imaxe que queremos de nós mesmos e deixemos de discriminar á mariquita que leva camisas de flores e move o cu pola rua. Ademais de que cremos que todos levamos unha dentro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario